Ellen Bollyn - zaakvoerder:
Steven was vaak weg naar het buitenland voor zijn werk en Manon werkte deels als administratief bediende en in bijberoep als freelance interieurstylist. Ze woonden in een huis met een grote tuin in een goede buurt dicht bij de familie, die vaak voor opvang zorgde voor de 2 kinderen. De oudste speelde muziek en basketbal en de jongste danste, als hobby.
Na een lang en transparant gesprek met hen beiden, werd duidelijk dat ze beiden niet graag woonden in hun huidige woning, ook al was het zo vlot bereikbaar. De indeling was niet praktisch met groter wordende kinderen. De tuin was veel werk, vooral als Steven in het buitenland zat. En voor Steven werd het onderhoud ook steeds een grotere opgave tijdens de periodes dat hij langer thuis was.
Ze vonden de straat eigenlijk te druk en Manon woonde vrij ver van haar vriendinnen, die ze graag vaker zou zien. Manon wilde eigenlijk weer fulltime aan de slag als interieurarchitect, maar zag niet hoe dit te combineren was binnen hun huidige leven. Ze was al zo vaak onderweg om de kinderen overal te brengen en moest vaak rekenen op hun ouders voor opvang.
Ze keken al enkele jaren naar woningen te koop in de buurt van de school van de kinderen en dichtbij de ouders van Manon. Een goede bereikbaarheid was een van de prioriteiten, want zo kon Manon makkelijk de kinderen naar school, hobbies, opvang of familie brengen als Steven niet thuis was. In hun instapklare droomwoning was bergruimte erg belangrijk, maar ook lichtrijke ruimtes en een ruimtelijk gevoel. Verder wilden ze zeker een kleine onderhoudsvriendelijke tuin en een garage.
Ze vonden nooit echt wat ze zochten of konden moeilijk de knoop doorhakken, als Steven weer naar het buitenland moet vertrekken. Zo hadden ze enkele mooie kansen gemist, waar ze nog wel eens met spijt aan terug dachten.
Ze hadden een mooi inkomen en beschikten over voldoende spaargeld om een nieuwe woning aan te kopen en beroep te doen op een overbruggingskrediet. Ze zagen op tegen de complexe gesprekken met de bank en de bijhorende onderhandelingen. Ik maakte samen met hen een afspraak bij 3 verschillende kredietverstrekkers om de opties te overlopen en hun budget te bepalen.
Ik vond uiteindelijk een recente woning met een kleine gezellige tuin, die dichter lag bij de activiteiten van de beide kinderen. De dansschool van de jongste was niet ver, zodat ze met de fiets naar haar hobby kon. Er was een geschikte school op fietsafstand. Een van beiden zou sowieso van school veranderen om naar het middelbaar te gaan en de oudste wilde eigenlijk graag van richting veranderen. De oudste nam al vaker de fiets, maar zou vanaf de nieuwe woning minder ver moeten rijden naar school. De grootouders vonden het niet erg om wat extra afstand af te leggen om te komen oppassen op de kinderen, omdat ze minder vaak moesten bijspringen om de kinderen te brengen en ophalen.
De nieuwe woning had een grote ruimte naast de woning waar Manon haar activiteit als interieurarchitect volwaardig kon uitbouwen. Ze kon gelukkig de freelance-opdrachten uitbreiden om een groter basisinkomen te vergaren en zou haar administrative job opzeggen.
Toen we deze woning vonden, zat Steven net in het buitenland voor een vrij lange periode. Gelukkig hadden we vooraf een volmacht laten opmaken en wist ik heel goed wat Steven wel en niet wilde in hun toekomstige woning. Bij het tweede bezoek aan de nieuwe woning konden Manon en Steven gelukkig videobellen, zodat Manon niet zonder hem moest beslissen over zo'n grote stap. Nadat ik de woning aan een technische inspectie had onderworpen, bleek deze in orde. Deze woning paste ook mooi binnen hun budget en met de volmacht van Steven deed ik voor hem een bod samen met Manon dat, na wat onderhandelen over de voorwaarden, werd aanvaard.
De oude woning van Manon en Steven werd verkocht aan een jong koppel, dat in blijde verwachting was van een tweeling. Voor hen kwam de verhuis geen moment te vroeg met deze gezinsuitbreiding in aantocht.
Florence en Damien woonden in een klein appartement, maar vonden geen huis dat de juiste invulling kon geven aan hun budget en dromen. Hun eisen waren onrealistisch en daardoor hun budget te klein. Ze wilde een grote tuin, minstens 4 slaapkamers, een grote woonkamer, een nieuwe keuken en badkamer en een goede bereikbaarheid, maar zeker niet aan een drukke weg. En ze wilden zeker geen renovatie met de tweeling in aantocht.
In eerste instantie knapten ze af op de woning van Manon en Steven. Ze vonden de weg te druk, de stijl geen match en zagen op tegen verbeteringswerken of een renovatie. Door hun gebrek aan ervaring en kennis, zagen ze wat aanpassingen aan een woning meteen als een onoverkomelijke verbouwing, met een onbewoonbare woning tot ergste gevolg. Ze dachten dat ze de ganse nacht zouden wakker liggen door het verkeer dat ze in het spitsuur hadden horen voorbijrijden.
Ik kon hun interesse toch wekken, door naar hun verhaal te luisteren en te gaan uitzoeken wat ze eigenlijk écht wilden. Ze waren vooral bang om een foute aankoop te doen en niet graag in de nieuwe woning te wonen, zoals de broer van Florence. Ze waren vooral komen kijken voor de grote tuin, want Damien had mooie herinneringen aan het helpen in de tuin met zijn grootvader, tot die 2 jaar ervoor overleed. Sinds ze op een appartement woonden onderhield steeds de tuin voor zijn grootmoeder, want hij mistte het buiten zijn enorm. Zijn grootmoeder was echter net verhuisd naar een rusthuis en de familie zou de woning verkopen.
Door hen de mogelijkheden en troeven van de oude woning van Manon en Steven te tonen, konden ze zich er wél hun gezinnetje zien stichten. De tuin was uiteraard de grootste troef. De indeling van de woning met een badkamer beneden, bleek na meerdere rondleidingen, toch praktischer te zijn dan verwacht. Hoewel er geen 4 slaapkamers waren, konden ze na het isoleren van het dak, de zolderverdieping makkelijk ombouwen tot één of twee extra slaapkamers. Doordat ze na de aankoop nog budget over hadden konden ze de komende maanden nog enkele aanpassingen laten doen, voor ze met de baby zouden verhuizen.